معنی جبت و طاغوت در قرآن

سندی کهن از اشاره به دعای شریف صنمی قریش

ابو المکارم محمود بن محمد حسنی، از علمای امامیه در قرن ششم و هفتم، در تفسیر آیه مشهور به آیه جبت و طاغوت (آیا به کسانی که بهره‌ای اندک از کتاب [قرآن] به آنان داده شده ننگریستی که به «جبت» و «طاغوت» ایمان می‌آورند؟! و در باره کسانی که کافر شده‌اند، می‌گویند: آنان از کسانی که ایمان [به اهل بیت علیهم السلام] آورده اند، هدایت‌شده‌ترند؛ سوره نساء، آیه ۵۱) * می‌نویسد:

«مصنف کتاب گویذ: «جبت» و «طاغوت» اشارتست بِاکابر اهل باطل از منافقان صحابه (ابی بکر و عمر)، چنانکِ امیر المومنین - عليه السلم - در دعاء [صنمی قریش] فرموذه است: «اللهم العن صنمي قريش و جبتيهما»، و آن را شرح کرده‌اند».

دقائق التاویل و حقائق التنزیل، تالیف ابو المکارم حسنی واعظ، صفحه ۶۸، چاپ دفتر نشر میراث مکتوب



* أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ وَيَقُولُونَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا هَٰؤُلَاءِ أَهْدَىٰ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا سَبِيلًا.