عرضه ولایت امیر المومنین علیه السلام در عالم اظله

عرضه ولایت امیر المومنین علیه السلام در عالم اظله

امیر المومنین علیه السلام در فرازی از خطبه شریف البیان فرمودند:

أنا الذي أقامني اللّه في الأظلة و دعاهم إلى طاعتي، فلما ظهرت أنكروا، فقال اللّه سبحانه: «فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا كَفَرُوا بِهِ‌ [فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكَافِرِينَ]».

«منم آن که خداوند در عالم اظله ولایتم را برپا داشت و مردم را به اطاعت من دعوت کرد، اما چون در دنیا ظهور کردم، ولایتم را انکار کردند؛ به این دلیل است که خداوند در قرآن (آیه ۸۹ سوره بقره) فرمود: آن گاه که نزدشان آمد، با وجود آنکه او را شناختند باز به او کافر شدند[، پس لعنت خدا بر کافران باد].»

مشارق انوار الیقین، تالیف حافظ رجب برسی، صفحه ۱۷۱، چاپ موسسه الاعلمی للمطبوعات



مشارق انوار الیقین، تالیف حافظ رجب برسی، ترجمه فارسی از عبد الله قربانپور دلاور، صفحه ۵۱۵-۵۱۶، چاپ انتشارات طوبای محبت



مشارق انوار الیقین، تالیف حافظ رجب برسی، ترجمه فارسی از برادران راشدی، صفحه ۵۴۹، چاپ انتشارات ذوی القربی



مشارق انوار الیقین، تالیف حافظ رجب برسی، ترجمه فارسی از سید محمد حسین حسینی، صفحه ۳۷۱، چاپ انتشارات آرایان



ولایت بهانه خلقت، تالیف حافظ رجب برسی، ترجمه فارسی از سید جلال الدین سیادتی، صفحه ۳۶۰، چاپ انتشارات شاهچراغ علیه السلام

تفسیر و تاویل آیه پنجم و ششم سوره قصص

تفسیر و تاویل آیه پنجم و ششم سوره قصص

علی بن حسن زواره‌ای رضوان الله علیه عالم و مفسر بزرگ امامیه می‌نویسد:

و در طریق اهل البیت علیهم السلام روایت کنند که این آیه در شأن مهدی است - علیه السلام - چنانچه در کتب مذکور است که چون حضرت صاحب الزمان متولد شد، در همان دم، فرمودند که: «أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّحِيمِ؛ وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ». و تا آخر خواند و دوازده امام را به ترتیب نام برد و چون به خود رسید، اشارت به موعد خود فرمودند.

و دیگر، خدای تعالی او را و اصحاب وی را پس از آن که ضعیف شمرده باشند، منت نهد و متمکن سازد در تمام زمین _ چه مراد به زمین، جمله روی زمین است _ و او را امام و وارث گرداند. و این اولی است (بر تفاسیر غیرمعصوم)؛ زیرا که مراد به ارض، جنس است که لام تعریف دال است بر آن.

و دیگر آن که امام در حق او حقیقت است و در حق بنی اسرائیل مَجاز. و دیگر، وارث به او لایق است؛ چه خاتم ائمه معصومین علیهم السلام است؛ چنانچه آیه کریمه «وَلَقَدْ كَتَبْنَا في الزَّبُورِ» اشعار به این دارد.

و از امام زین العابدین علیه السلام روایت است که آن حضرت فرمودند که: «به آن خدایی که محمد صلی الله علیه و آله را به حق، به خلق فرستاد که ما اهل بیتیم به منزله موسای پیغمبر علیه السلام و شیعیان ما به منزله شیعیان ایشان و دشمنان ما به مثابه فرعون‌اند و پیروان دشمنان ما به جای اتباع فرعون. پس احوال ما مشابه احوال ایشان است؛ چنانچه ایشان از ضعف به قوت ترقی کردند و دشمنان نگونسار شدند، بعد از مدتی مدید از ما نیز این چنین خواهد شد که حضرت مهدی علیه السلام ظاهر شود و تسخیر تمام بلاد بکند و دشمنان آل محمد را ناچیز گرداند».

ترجمة الخواص، تالیف علی بن حسن زواره‌ای، جلد ۴، صفحه ۵۵-۵۶، چاپ انتشارات علمی و فرهنگی

اگر شتر وارد سوراخ سوزن شد، طلحه و زبیر و اصحاب جمل هم وارد بهشت می‌شوند!

اگر شتر وارد سوراخ سوزن شد، طلحه و زبیر و اصحاب جمل هم وارد بهشت می‌شوند!

خدای عالم در آیه ۴۰ سوره اعراف می‌فرماید:

إِنَّ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَاسْتَكْبَرُوا عَنْهَا لَا تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَلَا يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتَّى يَلِجَ الْجَمَلُ فِي سَمِّ الْخِيَاطِ وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُجْرِمِين

همانا کسانی که آیات ما را دروغ پنداشتند و خود را برتر از ایشان شمردند درهای آسمان برایشان گشوده نمی‌شود و داخل در بهشت نمی‌گردند تا وقتی که شتر وارد سوراخ سوزن گردد و این چنین تبهکاران را سزا می‌دهیم!

در تفسیر قمی و عیاشی رحمهما الله از امام صادق و امام باقر روحی فداهما نقل شده است که این آیه درباره‌ی برپاکنندگان معرکه‌ی جمل یعنی طلحه و زبیر نازل شده و منظور از جمل همان لشکر شتر عایشه است!

مرحوم شرف الدین نجفی رحمه الله می‌فرمایند: اهل جمل کسانی‌اند که آیات خدا را دروغ شمردند و بزرگ‌ترین آیت خدا وجود مقدس امیر المومنین روحی فداه است که بر وی سرکشی کرده و او را تکذیب نمودند! و به خاطر ارواح ناپاک و رفتارهای زشتشان درهای آسمان به رویشان گشوده نمی‌شود.

تفسیر کنز الدقائق، تالیف میرزا محمد قمی مشهدی، جلد ۵، صفحه ۶۴، چاپ موسسه فرهنگی هنری شمس الضحی

خواب مخوف حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله

خواب مخوف حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله

در قسمی از مقدمه فوق العاده مهم کتاب شریف صحیفه سجادیه، که در اکثر خانه‌ها پیدا می‌شود اما متاسفانه آن را با دقت و ژرف‌نگری نمی‌خوانیم، آمده است که متوکل بن هارون (راوی کتاب) از حضرت امام صادق علیه السلام نقل کرده است که فرمودند:

أَبِي حَدَّثَنِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عَنْ عَلِيٍّ(عليه السلام): أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلى الله عليه و اله) أَخَذَتْهُ نَعْسَةٌ وَ هُوَ عَلَى مِنْبَرِهِ. فَرَأَى فِي مَنَامِهِ رِجَالًا يَنْزُونَ عَلَى مِنْبَرِهِ نَزْوَ الْقِرَدَةِ يَرُدُّونَ النَّاسَ عَلَى أَعْقَابِهِمُ الْقَهْقَرَى فَاسْتَوَى رَسُولُ اللَّهِ(صلى الله عليه و اله) جَالِساً وَ الْحُزْنُ يُعْرَفُ فِي وَجْهِهِ. فَأَتَاهُ جِبْرِيلُ (عليه السلام) بِهَذِهِ الْآيَةِ: «وَ ما جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْناكَ إِلّا فِتْنَةً لِلنّاسِ وَ الشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَ نُخَوِّفُهُمْ فَما يَزِيدُهُمْ إِلّا طُغْياناً كَبِيراً» يَعْنِي بَنِي أُمَيَّةَ. قَالَ: يَا جِبْرِيلُ أَ عَلَى عَهْدِي يَكُونُونَ وَ فِي زَمَنِي قَالَ: لَا، وَ لَكِنْ تَدُورُ رَحَى الْإِسْلَامِ مِنْ مُهَاجَرِكَ فَتَلْبَثُ بِذَلِكَ عَشْراً، ثُمَّ تَدُورُ رَحَى الْإِسْلامِ عَلَى رَأْسِ خَمْسَةٍ وَ ثَلَاثِينَ مِنْ مُهَاجَرِكَ فَتَلْبَثُ بِذَلِكَ خَمْساً، ثُمَّ لَا بُدَّ مِنْ رَحَى ضَلَالَةٍ هِيَ قَائِمَةٌ عَلَى قُطْبِهَا، ثُمَّ مُلْكُ الْفَرَاعِنَةِ. قَالَ: وَ أَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى فِي ذَلِكَ: «إِنّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ، وَ ما أَدْراكَ ما لَيْلَةُ الْقَدْرِ، لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ» تَمْلِكُهَا بَنُو أُمَيَّةَ لَيْسَ فِيهَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ. قَالَ: فَأَطْلَعَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ نَبِيَّهُ(عليه السلام) أَنَّ بَنِي أُمَيَّةَ تَمْلِكُ سُلْطَانَ هَذِهِ الْأُمَّةِ وَ مُلْكَهَا طُولَ هَذِهِ الْمُدَّةِ فَلَوْ طَاوَلَتْهُمُ الْجِبَالُ لَطَالُوا عَلَيْهَا حَتَّى يَأْذَنَ اللَّهُ تَعَالَى بِزَوَالِ مُلْكِهِمْ، وَ هُمْ فِي ذَلِكَ يَسْتَشْعِرُونَ عَدَاوَتَنَا أَهْلَ الْبَيْتِ وَ بُغْضَنَا. أَخْبَرَ اللَّهُ نَبِيَّهُ بِمَا يَلْقَى أَهْلُ بَيْتِ مُحَمَّدٍ وَ أَهْلُ مَوَدَّتِهِمْ وَ شِيعَتُهُمْ مِنْهُمْ فِي أَيَّامِهِمْ وَ مُلْكِهِمْ. قَالَ: وَ أَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى فِيهِمْ: «أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللّهِ كُفْراً وَ أَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ جَهَنَّمَ يَصْلَوْنَها وَ بِئْسَ الْقَرارُ». وَ نِعْمَةُ اللَّهِ مُحَمَّدٌ وَ أَهْلُ بَيْتِهِ، حُبُّهُمْ إِيمَانٌ يُدْخِلُ الْجَنَّةَ، وَ بُغْضُهُمْ كُفْرٌ وَ نِفَاقٌ يُدْخِلُ النَّارَ. فَأَسَرَّ رَسُولُ اللَّهِ (صلى الله عليه و اله) ذَلِكَ إِلَى عَلِيٍّ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ. قَالَ: ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (عليه السلام): مَا خَرَجَ وَ لَا يَخْرُجُ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ إِلَى قِيَامِ قَائِمِنَا أَحَدٌ لِيَدْفَعَ ظُلْماً أَوْ يَنْعَشَ حَقّاً إلَّا اصْطَلَمَتْهُ الْبَلِيَّةُ، وَ كَانَ قِيَامُهُ زِيَادَةً فِي مَكْرُوهِنَا وَ شِيعَتِنَا.

پدرم مرا از پدرش از جدش از علی عليه السلام روایت كرد که رسول خدا صلی الله علیه و آله را در حالی که بر فراز منبر بود، خواب سبکی فرا گرفت. پس در عالم خواب چنین دید که مردمی چند، همچون بوزینگان بر منبرش می‌جهند و مردم را به قهقرا سیر می‌دهند. پس رسول خدا صلی الله علیه و آله در حالی که بر روی منبرش نشسته بود، از خواب برخاست در حالی که چهره‌اش محزون و اندوهناک بود. در این هنگام جبرئیل علیه السلام این آیه را بر آن حضرت آورد: «وَ ما جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْناكَ إِلّا فِتْنَةً لِلنّاسِ وَ الشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَ نُخَوِّفُهُمْ فَما يَزِيدُهُمْ إِلّا طُغْياناً كَبِيراً؛ و آن رویایی را که به تو نمایاندیم، و نیز آن شجره ملعونه در قرآن را جز برای آزمایش مردم قرار ندادیم، و می‌ترسانیمشان، ولی آنان را جز بر سرکشی بزرگ نمی‌افزاید» (سوره اسراء، آیه ۶۰) که مراد از شجره ملعونه بنی امیه‌اند. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: «ای جبرئیل، آیا اینان در زمان من خواهند بود؟» جبرئیل گفت: «نه؛ ولی چرخ آسیای اسلام از آغاز هجرت تو به گردش در می‌آید و تا ده سال، همچنان می‌گردد. سپس در پایان سال سی و پنجم از هجرت تو دوباره به گردش می‌افتد و تا پنج سال (سال‌های حکومت حضرت امیر المومنین علیه السلام) چنین خواهد بود. سپس به ناچار چرخ آسیای گمراهی به حرکت در می‌آید و بر محور خود، پابرجاست و پس از آن سلطنت فراعنه خواهد بود.

سپس حضرت صادق علیه السلام فرمودند: «خدای تعالی سوره قدر را نیز در این زمینه نازل فرمود: «إِنّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ، وَ ما أَدْراكَ ما لَيْلَةُ الْقَدْرِ، لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ؛ ما قرآن را در شب قدر نازل کردیم. چه می‌دانی که شب قدر چیست؟ شب قدر، از هزار ماه بهتر است». هزار ماهی که بنی امیه در آن حکومت می‌کنند، خالی از شب قدر است».

آن گاه حضرت در ادامه فرمودند: «پس خدای عز و جل پیامبرش را آگاه نمود که بنی امیه حکومت این امت را به دست می‌گیرند و روزگارشان هزار ماه خواهد بود. پس اگر کوه ها با ایشان در افتند، بر آنها چیره خواهند شد، تا آن که خدای تعالی به زوال و نابودی سلطنتشان فرمان دهد. بنی امیه در این مدت که بر مردم سلطه دارند، شعارشان دشمنی و کینه ما اهل بیت پیامبر است، و خداوند از آنچه که در این روزگار از سوی بنی امیه بر سر اهل بیت محمد صلی الله علیه و آله و دوستان و پیروانشان می آید، پیامبرش را آگاه کرده است».

آن گاه امام صادق فرمودند: «خداوند این آیه را در باره بنی امیه نازل کرده است: «أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللّهِ كُفْراً وَ أَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ جَهَنَّمَ يَصْلَوْنَها وَ بِئْسَ الْقَرارُ؛ آیا به کسانی که شکر نعمت خود را به کفر تبدیل کردند و قوم خود را به سرای هلاکت در آوردند، ننگریستی؟ در آن سرای هلاکت که جهنم است وارد می‌شوند، و چه بد قرارگاهی است» (سوره ابراهیم، آیه ۲۸-۲۹) و نعمت خدا در این آیه، محمد صلی الله علیه و آله و اهل بیت اوست که محبت آنان، ایمانی است که به بهشت وارد می‌سازد و دشمنی و کینه آن‌ها، کفر و نفاقی است که به جهنم در می‌آورد. پس این رازی بود که رسول خدا آن را با علی و اهل بیت علیهم السلام او در میان نهاد».

متوکل می‌گوید: آن گاه امام صادق فرمودند: «هیچ یک از ما برای از بین بردن ستم یا به پا داشتن حق، تا روز به پاخاستن قائم ما (امام مهدی علیه السلام)، قیام نکرده و نخواهد کرد، جز آنکه طوفان بلا او را از پای درآورد، و قیامش بر اندوه ما و شیعیان ما بیفزاید».

الصحیفة السجادیة الکاملة، تالیف امام سجاد علیه السلام، مقدمه، صفحه ۲۴-۲۷، چاپ موسسه الاعلمی للمطبوعات

شرک در امامت و اعتقاد به امامان ستمگر و دروغین، عامل عذاب امت‌ها

شرک در امامت و اعتقاد به امامان ستمگر و دروغین، عامل عذاب امت‌ها

احمد بن محمد السیاری رضوان الله علیه روایت کرده است:

٤٧٨- عن ابن أذينة عن زيد بن الحسن، قال: سألت أبا عبد الله عليه السلام عن قول الله جل ثناؤه أمتنا اثنتين وأحييتنا اثنتين. فقال: قال ابو جعفر عليه السلام فأجابهم: ذلكم بأنه إذا دعي الله وحده وأهل الولاية كفرتم بأنه كانت لهم ولاية وإن يشرك به من ليست له ولاية تؤمنوا بأن لهم ولاية فالحكم لله العلي الكبير.

زید بن حسن گفت: از امام صادق علیه السلام راجع به کلام خداوند جل جلاله «ما را دو بار میراندی و دو بار زنده کردی» (سوره غافر، آیه ۱۱) پرسیدم. ایشان فرمودند: حضرت امام باقر علیه السلام فرمودند: پس او (خداوند) در جواب آنان گفت: این عذاب به این دلیل است که هنگامی که خدا و شایستگان ولایت (امامان حقه علیهم السلام) به یگانگی خوانده می‌شدند، کفر می‌ورزیدید به این سبب که برایشان ولایت بود و اگر کسی که ولایت ندارد با ایشان شریک می‌شد، ایمان می‌آورید به سبب اینکه برای آن‌ها ولایت است، پس اکنون حکم و داوری برای خدای علی کبیر است.

القراءات، تالیف سیاری، به تصحیح ایتان کولبرگ و امیرمعزی، صفحه ۱۲۵، حدیث ۴۷۸، چاپ انتشارات دار بریل