تفسیر باطنی سوره طور

در تفسیر عرفانی منسوب به معلم اعظم ربانی حضرت امام صادق علیه السلام آمده است که آن حضرت در تفسیر آیات یک تا هشت از سوره طور: «وَالطُّورِ وَكِتَابٍ مَسْطُورٍ فِي رَقٍّ مَنْشُورٍ  وَالْبَیْتِ الْمَعْمُورِ وَالسَّقْفِ الْمَرْفُوعِ وَالْبَحْرِ الْمَسْجُورِ إِنَّ عَذَابَ رَبِّکَ لَوَاقِعٌ مَّا لَهُ مِن دَافِعٍ‏؛ سوگند به طور و كتابى نگاشته‌شده در طومارى گسترده و سوگند به آن خانه آباد و سوگند به سقف بلند و آن درياى شعله‌ور كه عذاب پروردگارت واقع‏‌شدنى است و آن را هيچ بازدارنده‏‌اى نيست» فرمودند:

الطور كلام الله، والكتاب خليل الله، والمسطور أنبياء الله، ورق منشور عيسى عليه السلام، والبيت المعمور فاطمة الزهراء، رض، والسقف المرفوع على المرتضى، كرم الله وجهه، والبحر المسجور محمد صلى الله عليه وآله وسلم، والحكمة في هؤلاء القسم إن عذاب ربك لواقع عن أمتك ماله من دافع يدفعها ويرجعها إليهم. ليس في القرآن آية أرجى لهذه الأمة من هذه الآية بما أقسم الله - تعالى - بأنبياءه بأني أحول عنهم العذاب وأوقع على الكفار فكذلك أعمال المعاصي يدور على رأس المومن يوم القيامة فيحوله الله بفضله عنهم وويل لمن أدركه العذاب وفات عنه الرحمة واللقاء.

«الطور کلام خداست، و کتاب خلیل خدا [حضرت ابراهیم علیه السلام] است، و المسطور (آنچه در آن نوشته شده) انبیای خداوند علیهم السلام هستند، و ورق منشور (طومار گسترده) عیسی علیه السلام است، و البیت المعمور (خانه آباد) فاطمة الزهرا سلام الله علیهاست، و السقف المرفوع (سقف بلند) مرتضی علی علیه السلام است، و البحر المسجور (دریای شعله‌ور) محمد صلی الله علیه و آله است، و حکمت قسم به ایشان این است که به‌راستی عذاب پروردگارت بر امت تو [به سبب انکار ولایت ایشان] واقع خواهد شد و هیچ دافعی برای آن نیست که آن را دفع کند و عذاب به سمت آن‌ها باز خواهد گشت. در قرآن آیه‌ای برای این امت [مومنین به ولایت انبیاء و اوصیاء] امیدبخش‌تر از این آیه نیست که خداوند تعالی به انبیاء [و اوصیاءش] قسم خورده است که عذاب را از آن‌ها دور می‌کند و بر سر کافران [به ولایت ایشان] نازل سازد. همچنین اعمال معاصی بر سر مومن در روز قیامت می‌چرخد و خداوند به فضل خود آن را از آن‌ها دور می‌کند. وای بر کسی که عذاب را درک کند و رحمت و لقاء خداوند را دست بدهد».

تفسیر عرفانی منسوب به امام صادق علیه السلام، به تصحیح مهدی تدین و علی اصغر میرباقری فرد، صفحه ۳۲۳، چاپ انتشارات سخن